Τα αγαπημένα αξεσουάρ του μωρού

Η γέννηση ενός μωρού είναι κάτι μαγικό, κάτι μοναδικό.

Τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο ένα νέο μέλος της οικογένειας, η ζωή όλων αλλάζει και ιδιαίτερα της μητέρας.

Μικρούλη ακόμη, στην κούνια, κλαίει όταν πονάει, κλαίει όταν πεινάει, κλαίει όταν διψάει, κλαίει όταν κάτι δεν του αρέσει, κλαίει …

Η μαμά δίνει στο νεογέννητο την πιπίλα ή το μπιμπερό για να το βοηθήσει όταν είναι ανήσυχο, για να του αποσπάσει την προσοχή μέχρι να του ετοιμάσει το φαγητό, για να το βοηθήσει να ξεχάσει τους πόνους, για να το βοηθήσει να αποκοιμηθεί πιο εύκολα.

Τα μωρά λατρεύουν την πιπίλα ή/και το μπιμπερό που τους δώσατε πρώτη φορά εσείς. Όμως τα παιδιά έχουν ανακαλύψει από μόνα τους και το πιπίλισμα του δαχτύλου – του αντίχειρα.

Όταν το μωρό πιπιλάει, εκκρίνονται στον οργανισμό του ενδορφίνες – ”ορμόνες” που του δημιουργούν μια έντονη ευφορία, αλλά και ένα αίσθημα καθησυχασμού.

Το πιπίλισμα της πιπίλας, του μπιμπερού και του αντίχειρα εκφράζουν την εξάρτηση που έχουν τα παιδιά από τη μητέρα.

Συνήθως όταν το παιδί αρχίζει να πηγαίνει στο σχολείο πρέπει να αποχωρηστεί τα αγαπημένα του αξεσουάρ. Αν δυσκολεύεται να τα αποχωριστεί αυτό σημαίνει πως δυσκολεύεται να ”κόψει τον ομφάλιο λώρο” σε σχέση μ’ εσάς.

Μετά από κάποια ηλικία οι πιπίλες, τα μπιμπερό και οι αντίχειρες επηρεάζουν την αυτονομία του παιδιού.

Η συνεχής ανάγκη που έχει το παιδί να έχει κάτι στο στόμα του να μασουλάει, να βυζαίνει, να γλείφει μπορεί να αλλοιώσει τις διαστάσεις των οστών και των μυών του προσώπου, μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη της άρθρωσης του λόγου, μπορεί να δημιουργήσει  μια άσχημη συνήθεια στο παιδί να έχει το στόμα ανοιχτό, κάτι που θα το οδηγήσει σε μόνιμη σιελλόροια (=υπερβολική παραγωγή του σάλιου).

Αυτό που οι καλοί γονείς

τείνουν ενστικτοδώς να κάνουν

για το μωρό τους, είναι εν

τέλει και το καλύτερο.

(Benjamin Spock)

Κωνσταντίνα Κουππή

Λογοπαθολόγος – Λογοθεραπεύτρια